Soms als je iets vertelt aan iemand, krijg je wel eens de reactie: 'ja, maar vroeger'. Ja, vroeger. Toen was echt niet alles beter. Als je in de poep van de paarden voor de paardentram stapt lijkt me dat net zo smerig als achter een stinkende uitlaat van een auto staan. Dus nee, het was echt niet allemaal beter. Wel trager. De informatie kwam voornamelijk uit de krant en van de TV. Je had dus wel meer tijd om ergens op te reageren.
Als secretaresse had je een telefoon, een schrijfblok en een typemachine. Brieven werden gedicteerd en in steno genoteerd. Later werden ze ingesproken en zat je lekker te knoeien met een voetpedaal aan een taperecorder. Ja, zo oud ben ik.
Ik neem je graag even mee in de supersnelle ontwikkelingen van de afgelopen 35 jaar.
Toen ik net begon, zo van school, startte ik als assistent-secretaresse op een kantoor op nog geen 500 meter van mijn huis. Het was de tijd van de elektrische typemachine. Nee, nog geen correctielint of geheugen. Als je een grote oplage van iets wilde hebben (en dat gebeurde daar regelmatig) moest je een stencil typen. Nu had ik een klein nadeel: ik had op school leren typen en daar vervolgens 4 jaar niets mee gedaan. Toen ik ging werken, kwam ik rechtstreeks van de HAVO (omdat ik dacht dat ik zou zakken voor mijn examen had ik geen vervolgopleiding geboekt en toen ik toch slaagde moest ik dus gaan werken). Typen was ik dus enigszins verleerd. En helaas was een stencil typen op een typemachine iets dat zo foutloos mogelijk moest worden gedaan. Ja, er bestond 'rode lak', een soort nagellak dat het gaatje dat het lettertje geslagen had weer dichtsmeerde. Als dit dan gedroogd was, kon je er weer overheen typen. Mijn typekwaliteiten waren dus een beetje vervaagd. Misschien raad je het al: ik heb er tamelijk lang over gedaan om een fatsoenlijk stencil af te leveren: 3 dagen. Elke keer was er wel wat anders. Ik heb in die drie dagen wel weer blind leren typen. Gelukkig werkte ik samen met een zeer vriendelijke secretaresse die het geduld had me alle kneepjes bij te brengen. Dan zeg je misschien: dan kopieer je het toch gewoon? Helaas. Die apparaten waren toen allemaal nog 'natte rol' apparaten, die er 5 minuten over deden om een kopie te maken waar je niet met je nagel aan moest komen, want dan had je een kras en ook de rillingen.
De jongeren onder ons kunnen zich dit misschien niet goed voorstellen, maar typen met een bolletje en corrigeren met witte lak waren toen best al modern. Gelukkig duurde het niet lang of er werd een machine aangeschaft met een correctielint. En nog een paar jaar later zat er zelfs geheugen in de typemachine.
Helaas waren daardoor nog steeds niet alle ingewikkelde werkzaamheden opgelost. Advertenties en dia's werden nog op film gezet. Dat betekende voor elk plaatje dat je wilde laten zien een heleboel plak- en knipwerk. En als er dan een groot evenement aankwam, zat ik een week lang tot 's avonds 7 uur te plakken en te knippen. Heel creatief, maar het werk dat ik toen in een week deed, gaat tegenwoordig in een paar uur.
Ik kan me heel goed voorstellen dat vrouwen die in die tijd tijdelijk stopten omdat ze kinderen kregen moeite hadden met terugkomen. Het was een hele overgang. Ik ben er in die tijd 3 jaar uitgeweest. Vlak voordat ik vertrok, was de eerste computer aangeschaft. Ik heb er nog net aan mogen ruiken. En toen kwam het moment dat ik na 3 jaar weer aan het werk ging . . . . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten