Toen ik een jaar of
twee als assistent secretaresse werkte,
ging de toenmalige secretaresse weg vanwege haar zwangerschap. En omdat ik op
dat moment goed was ingewerkt en mijn diploma's handelscorrespondentie en steno
had gehaald, vroeg ik of ik haar taken kon overnemen. Het vertrouwen was echter
nog niet zo groot dat dit voorstel positief ontvangen werd en er werd gezocht
naar een andere ervaren secretaresse. Deze kwam. En in het begin ging dat best
wel goed. Nee, niet uitzonderlijk. Het bleek haar namelijk al snel wat veel te
zijn en ze wilde graag korter werken. Afgesproken werd dat ze elke dag tot
15.00 uur zou werken.
Al snel bleek, dat
zij liever bezig was met andere zaken dan haar eigenlijke werkzaamheden. Lekker
kletsen, shaggie draaien (ja er werd toen nog gerookt op de kantoren). Als ze
dan om 15.00 uur vertrokken was, kon ik alle zaken nog afmaken die op die dag
klaar moesten zijn. Het kwam er dus op neer, dat ik het meeste werk deed en ook
nog zonder supervisie. Na een paar maanden had ik hier genoeg van en ik gaf aan
wat me dwars zat. Ik werd echter niet voor de volle 100% serieus genomen. Ik
heb het nog even volgehouden en toen heb ik mijn baan opgezegd. Ja, zonder dat
ik gesolliciteerd had naar een nieuwe. Ik woonde nog thuis, dus het risico was
niet al te groot. Bovendien waren de tijden anders, dus ik had het vertrouwen
dat ik voordat de maand om was wel een andere baan zou hebben gevonden.
Inderdaad, na 3
weken had ik een andere baan, ook in de buurt. Bij een
verzekeringsmaatschappij. Een hele andere cultuur dan de technische omgeving
waar ik vandaan kwam. En ik kon wel mijn steno Duits ophalen, want dat werd
daar wel gebruikt. Zelfs mijn salaris ging omhoog. Toch had ik het er niet echt
naar mijn zin en na een paar weken werd duidelijk dat ik meer wilde dan het
werk wat ik tot dan toe deed. Een paar gesprekken hierover met degene waarvoor
ik werkte waren voldoende voor een gesprek met de directeur, die wilde kijken
of ik ander werk erbij zou kunnen gaan doen. Dit gesprek is er echter niet
gekomen.
In diezelfde tijd
namelijk, kreeg ik een telefoontje van mijn vorige werkgever. Het was al heel
snel duidelijk geworden dat ik niet overdreven had met mijn geklaag. Het werk
bleef liggen, de kantjes werden eraf gelopen. En de secretaresse was dus
vriendelijk verzocht te vertrekken (ze zat nog net in haar proeftijd, dus dat
was geen probleem). Mij werd gevraagd terug te komen: als secretaresse. Ik heb
niet gelijk ja gezegd, maar ben eerst op gesprek gegaan. Ik vroeg
zelfstandigheid, inbreng en een flink hoger salaris. Tenslotte was ik nu
secretaresse.
Een week later was
ik weer terug. De assistent secretaresse die ik had ingewerkt, was blij en ik
ook. We konden het goed met elkaar vinden en samen werkten we hard om de
veelzijdige werkzaamheden in goede banen te leiden. We hebben een paar jaar met
veel plezier zo gewerkt, totdat zij zwanger raakte en vertrok en korte tijd
later ikzelf ook.
Wat was hier nu aan
de hand? Daar kwam ik pas veel later achter. Ik had toen een gezonde dosis
eigenwaarde en zelfvertrouwen voor wat mijn werk betreft. Ik wist wat ik waard
was. En dat heeft me geholpen datgene te doen wat voor mij goed voelde.
Natuurlijk zijn de tijden veranderd. Het is
niet meer zo gemakkelijk om je baan op te zeggen in de wetenschap dat je toch
wel een nieuwe vindt. En het is wel belangrijk om te weten wat je waard bent.
Dat je van jezelf weet wat je wel en niet goed kunt. En dat je staat voor wat
je doet. Dan kan iemand anders zeggen dat je bijvoorbeeld iets niet goed gedaan
hebt (in zijn ogen), maar dan weet je van jezelf of het inderdaad zo is of
niet. Dat heet eigenwaarde. Niet afgaan op wat een ander van je zegt, maar
vertrouwen op je eigen gevoel. Waarde hechten aan jezelf. Dat heeft niets te
maken met eventuele foutjes die je kunt maken in je werk, waar men je wel op
kan aanspreken. Het heeft te maken met je instelling en het weten wie je bent.
Zelfvertrouwen komt
hieruit voort. Zelfvertrouwen is iets wat je jezelf ook tijdelijk kunt geven
door jezelf moed in te spreken. Voor bijvoorbeeld een presentatie. En het kan
ook voortdurend aanwezig zijn. Niet op alle vlakken, maar bijvoorbeeld in je werk:
jij weet dat je jouw werk goed doet.
Als je eigenwaarde
en zelfvertrouwen hebt, sta je stevig in je schoenen. Je kunt aangeven welke
werkzaamheden je wilt en kunt doen en wat hier tegenover staat. Je hebt genoeg
pit om te onderhandelen over je salaris. Ik vind dit 'in je kracht staan'. Een
term die vaak gebruikt wordt en waar je best je eigen invulling aan kunt geven.
Hoe vind jij van
jezelf dat je dat doet? Sta je stevig in je schoenen? Of kun je nog wel wat
zelfvertrouwen gebruiken.
Ik vind dat ik een redelijk zelfvertrouwen heb, maar het kan natuurlijk altijd beter.
BeantwoordenVerwijderenIk heb al in de agenda gekeken, wij zien elkaar nog wel.